20. Epilog.

Największym szczęściem jest dać szczęście drugiej osobie.

(Rozdział pisany z punktu widzenia narratora.)

   Siedemdziesiąte Czwarte, Siedemdziesiąte Piąte Głodowe Igrzyska minęły. Przeprowadzka do Trzynastego Dyskrytu, bunt, rebelia, wojna, powrót do zniszczonego Czwartego Dyskrytu, to wszystko minęło i nastały spokojne czasy bez Igrzysk i bez prezydenta Snowa.
  Od tamtych zdarzeń minęło już pięć lat, a tego dnia dwójka ludzi przeżywała najważniejsze chwile swojego życia.

  Stała przed lustrem i przyglądała się swojemu odbiciu. Wszystko tego dnia musiało być idealne, jeśli gdziekolwiek pojawiłaby się niedoskonałość nastąpiła by katastrofa. Przyglądała się sobie i nie poznała młodej kobiety stojącej przed nią. Pod dużą warstwą makijażu zauważyła znajome rysy twarzy. Zielone oczy były jakby bez wyrazu, jakby ich właścicielka nudziła się tym wszystkim. Jednak po krótkiej chwili zauważyła w nich błysk podekscytowania.
   Pierwszym co rzucało się w oczy była biała sukienka, gorset wysadzany małymi diamencikami, a dół luźno opadający aż do samej ziemi. Po chwili zwróciła uwagę na delikatny,nieco przezroczysty welon opadający jej na plecy. Włosy miała spięte w kok, z którego wystawały pojedyncze kosmyki jasno brązowych włosów delikatnie łaskocząc ją w policzki.
 Drzwi pokoju uchyliły się delikatnie i wkroczyła do niego matka panny młodej, a zaraz za nią osoba odpowiadająca za jej wygląd - Stella.
- Wyglądasz cudownie.- zapiszczała stylistka, a Jenny jej przytaknęła. Clarie pokiwała głową i ostatni raz spojrzała na kobietę w lustrze. Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała na zegar wiszący na ścianie.
- Powinnyśmy już wychodzić.- oznajmiła cicho. Kobiety natychmiast jej przytaknęły i ruszyły do wyjścia.

* * *
- Pospiesz się.- marudziła Mariela pospieszając pana młodego.
- Już wychodzę.- mruknął wychodząc z pokoju, w którym aktualnie się znajdował. Mariela zacmokała i pokręciła głową. Podeszła do Nate'a, poprawiła wystającą spod czarnego garnituru białą koszulę,  a do butonierki włożyła małą, czerwoną różyczkę. Z wdzięcznością wypisaną na twarzy uśmiechnął się do niej i zszedł na dół.

* * *
Ręce jej drżały, serce niebezpiecznie kołatało w piersi, wzrok miała rozbiegany. Zamrugała kilkakrotnie, zacisnęła ręce w pięści i postawiła pierwszy krok na krwisto-czerwony dywanie, na którym gdzieniegdzie znajdowały się pojedyncze płatki białych róż. Wciąż niepewnie stawiała kolejne kroki, kiedy okoły siedemdziesiąt par oczu wlepiło w nią swój wzrok przełknęła głośno ślinę i odetchnęła głęboko. To mój dzień, nie mogę dać plamy, pomyślała.

* * *
Stał nerwowo splatając i rozplatając dłonie.Gdzie ona jest?, przebiegło mu przez myśl. Jak na zawołanie w zasięgu jego wzroku pojawiła się postać w białej sukni sięgającej ziemi. Wyglądała jak anioł, tylko rumieńce na policzkach i drżące wargi zdradzały jej zdenerwowanie. Kiedy ich spojrzenia się spotkały kąciki jej ust powędrowały ku górze. Nie odrywali od siebie wzroku dopóki Clarie nie stanęła obok niego.

* * *
- Ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz to, że Cię nie opuszczę ... aż do śmierci. - Nate nie wahał się, wypowiedział słowa przysięgi na jednym wdechu, za to Clarie powtórzyła je wolno, jakby bała się, że coś pomyli.
- Ślubuję ci miłość,wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę, aż do śmierci.
Kapłan uśmiechną się lekko i wypowiedział standardowe słowa kończące ceremonię.
- Oficjalnie jesteście mężem i żoną... możecie się pocałować.
Nate bez wahania pochwycił swoją małżonkę w ramiona i pocałował. Na twarzach ich matek dało się ujrzeć lśniące łzy szczęścia.

* * *
Impreza rozkręciła się na dobre, a największą uwagę zwracali oczywiście nie kto inny jak Haymitch i babcia Finicka, która wciąż uparcie ganiała byłego mentora z Dwunastki bez większego powodu.
Clarie i Nate zmęczeni tańcem usiedli przy stole popijając czerwone wino. Ona z głową na jego ramieniu, on wolną ręką obejmował ją w talii. Byli szczęśliwi jak nigdy, cieszyli się sobą.
- Nadal to do mnie nie za bardzo dociera.- powiedziała cicho szatynka.
-Co? To, że już nie nazywasz się Finnigan, czy to, że nasze matki zakopały topór wojenny?- zaśmiał się Nate.
- I to i to.- odpowiedziała mu z uśmiechem.
Obojgu natychmiast przypomniała się chwila kiedy ich matki zakopały topór wojenny, bo choć wcześniej tego nie okazywały, Jenny i Amy nie bardzo podobał się związek ich dzieci co wiązało się z niechęcią do tej drugiej.
" Nate, Clarie oraz ich rodzice siedzieli w dużym salonie w domu szatynki. W powietrzu dało się wyczuć napięcie, obie matki świdrowały się gniewnym spojrzeniem. Nate westchnął cicho i odchrząknął dość głośno, ta że pięć par oczu skierowało się w jego stronę. Spojrzał na Clarie po czym uklękną przed nią ówcześnie wyciągając z kieszeni spodni małe, okryte czerwonym aksamitem pudełeczko. Uśmiechnął się do swojej dziewczyny i zapytał otwierając pudełeczko.
- Clarie, czy ty ... wyjdziesz za mnie?
W oczach dziewczyny zaszkliły się łzy, przełknęła głośno ślinę i odpowiedziała ciche "tak". Chłopak ponownie się uśmiechnął, nałożył na palec dziewczyny srebrny pierścionek  z małym diamencikiem na środku. Clarie bez chwili wahania przyklęknęła przy swoim narzeczonym i pocałowała go. 
Kiedy się od siebie oderwali ujrzeli ich matki przytulające się, co było dość niecodziennym widokiem.
Clarie i Nate wymienili między sobą zdziwione spojrzenia po czym roześmiali się głośno. Wszyscy patrzyli na nich zdziwieni unosząc brwi, jednak oni tylko pokręcili głowami i śmiali się dalej."


* * *
 Była godzina piąta nad ranem, na plaży prawie nikogo już nie było. Nate i Clarie siedzieli na ciepłym piasku wpatrując się w schodzące gdzieś za horyzontem słońce. Oboje byli zmęczeni wydarzeniami dzisiejszej nocy, ale ten widok sprawiał, że nie mieli zamiaru ruszać się stąd.
- To wszystko wydaje się być zbyt piękne.- mruknął cicho Nate.
- Może i tak, ale czy nie tego chcieliśmy?- spojrzała na niego z zaciekawieniem wypisanym na twarzy. On tylko uśmiechną się szeroko i pocałował ją w czoło. Był szczęśliwy, że mógł ją mieć tylko dla siebie. Już na zawsze...
______________________________________________________________
To koniec ... dziwnie się czuję, pozostawiam kolejnego bloga,ale jestem zadowolona z tego co tutaj pisałam. Owszem były wzloty i upadki, no ale na pewno poprawiłam nieco swój styl pisania itp,itd. Jeejku, czuję się jakbym zostawiła tu część siebie, to dobrze?
 A co najważniejsze chciałabym podziękować wszystkim czytelnikom, za to, że czytali to i komentowali, to dzięki wam nie zostawiłam tego bloga na pastwę losu ... Mam też nadzieję, że jeszcze nie raz będę miała okazję spotkać tylu wspaniałych czytelników, którzy szczerze mówiąc będą mnie motywować do dalszego pisania, bo jak wiadomo bez motywacji nie ma rezultatów. Gdybym tylko miała taka możliwość wyściskałabym was teraz, jeszcze raz dziękuje wam.
 Ci, którzy mnie znają zapewne wiedzą, że kończąc coś mam milion pomysłów na coś zupełnie innego, więc tak też pomału będzie powstawał nowy blog, jak na razie jest tylko założony, ale kiedy będę już miała szablon od raz wezmę się do roboty. : 3 Jeśli ktoś chce być powiadamiany o nowościach na nowym blogu niech zostawi utaj jakiś kontakt lub coś podobnego. ( http://nie-igraj-z-ogniem.blogspot.com/ )
No, to jeszcze raz dziękuję wam za "współpracę" i mam nadzieję, że jeszcze nie raz się spotkamy : D
Pozdrawiam, Naomi : 3